Report / Asia 4 minutes

آینده پولیس محلی افغان

پولیس محلی افغان (ALP) به عنوان یک آزمایش کوچک ایالات متحده آمریکا شروع ، اما به یک بخش مهم دستگاه امنیتی در افغانستان مبدل گردید. در صدها جامعه روستایی ، نیروی های پولیس محلی در خط مقدم جبهه خدمت می کنند که خشونت به درجه ی رسیده است که از 2001 به بعد تا بحال دیده نشده است ، به همان اندازه شورشیان از روی اعتقاد تهدیدات شانرا  در شهرهای بزرگ شروع  کرده اند. پولیس محلی  افغان در میان یک مناقشه ی پالیسی قرار گرفته اند که آیا حکومت کابل با ملیشه ها، شبه نظامیان و دیگر قطعات منظم غیر مسئول بیرون از تشکیل نیروهای امنیت ملی افغان  می تواند به وجه احسن از خود دفاع کند. تجربه مختلط نشان میدهد که پولیس محلی افغان در امنیت جاهای  که عناصر محلی اجازه استخدام افراد را از قریه های که پاسداری میکنند بدهد و جاهایکه به جامعه خویش احترام قایل اند کمک کنند. اما چنین وضعیت در بیشتر والسوالی ها  وجود ندارد. پولیس محلی افغان و ملیشه های طرفدار دولت اقتصادی ولی خطرناک اند، و حکومت کابل باید مانع درخواست برای توسعه و گسترش آنها شود. اصلاحات بخاطر تقویت و بهبود کار مباشرت و سرپرستی ،  منفصل کردن پولیس محلی در بسیاری مناطق که امنیت را بد تر می کنند و ادغام  قطعات باقی مانده با نیروهای امنیت ملی افغانستان لازم است.

بعد از سال 2001 وقتی افسران استخباراتی در شمال افغانستان رسیدند تا ملیشه های محلی را علیه طالبان تحریک کنند، حضور امریکایی ها با تکثیر و ازدیاد نیروی های نا منظم و نیمه منظم همراه بود که توسط  ایالات متحده پشتیبانی میشد. هیچ یک از نیرو های ملیشه به میزان پولیس محلی نرسیده اند  که حالا شاید 29000 تن در 29 ولایت از 34 ولایت افغانستان مستقر باشند. ملیشه های ماقبل پولیس محلی برای نیازمندی  های تکتیکی کوتاه مدت مثل همکاری با تیم مبارزه علیه تروریزم در نقاط مرزی ساخته شده بود؛ پولیس محلی یک تلاش وسیع است تا مشکلات ستراتیژیک را در جنگ علیه طالبان  اصلاح کند. پلان گذاران ایالات متحده امریکا پی بردند که آنها  نیروهای امنیتی افغان را درقریه های فرستاده اند که مردمان محل آنها را بخاطر قوم ، نژاد و دورنمای شهرنیشنی شان به دیده ی یک خارجی و بیگانه می نگرند.

مقامات ارشد افغان تمایل به حمایت از چنین قطعات مردمی  نداشتند، قسماً بخاطریکه آنها مانع قدرت دولت مرکزی می شدند و نیز آنها شبیه ملیشه های اند که در در دهه 1990 در جنگ های داخلی شرکت داشتند. رئیس جمهور حامد کرزی سرانجام خط مش پولیس محلی افغان را بعد از اصرار و سماجت زیاد پذیرفت که آنها اسماً به عنوان "پولیس" دسته بندی می شوند و به وزارت امور داخله پاسخگو میباشند.  او فهرست 10000 نفری برای اقدامات موقت 2-5 ساله را تصویب کرد تا متوجه ازدیاد بی ثباتی شوند، اگرچه  برنامه بطور سریع توسعه یافت. 5 سال بعد مقامات در حکومت اشرف غنی به پلان های فکر می کنند که این رقم  را 45000 برساند و در جستجوی بودجه هستند تا برنامه پولیس محلی را بعد از ختم کمک های مالی ایالات متحده درسپتمر سال 2018 ادامه دهند. 

مقامات امنیتی افغان و امریکا همچنان آزمایشات شانرا با قطعات غیر منظم برای مقابله با شورشیان ادامه می دهند. عبدالرشید دوستم معاون اول ریاست جمهوری ، و یک رهبر اسبق ملیشه ها آشکارا فراخوان نیروی 20000 نفری جدید شده است. پیش ازین  مقامات امنیتی سعی دارند  تا ملیشه های 5000 نفری را حد اقل در هفت ولایت به عنوان یک راه حل موقت در مقابل افزایش نا امنی تشکیل دهند. مقامات افغان که در رابطه به نیروهای دارای آموزش کم وسرعت افزایش احساس تردید میکنند شاید در استدلال میان همکاران خود  به شکست مواجه شوند در صورت که  حمله شورشیان در سال 2015 و 2016 طوریکه پیشبینی شده افزایش یابد ، منجر به فشار بیشتر برای اصلاحات سریع میشود.

اگر چه برنامه پولیس محلی افغان  در بسیاری مناطق  امنیت را بیشتر نکرده  و حتی در شمار از مناطق کشمکش و نا امنی را تشدید کرده است. شمار محدود از مردم قریه جات پولیس محلی افغان را به عنوان یک منبع حراست توصیف میکنند، بدون درنظر داشت اینکه ولسوالی های  آنها شاید یک میدان جنگ و یا یک جای امن برای شورشیان شود، اما بیشتر معمول است تا شکایت آنها را بشنویم که پولیس محلی افغان مردم را که باید از آنها حفاظت کنند می کشند. در سال 2014 پولیس محلی در حین خدمت  به احتمال زیاد سه  تا شش مرتبه بیشتر نسبت به همتایان شان در نیروهای امنیت ملی افغان کشته شدند. گاهگاه این طوری بازتاب داده شده که قطعات پولیس محلی بخش مرکزی جنگ شده اند که توسط طالبان به عنوان یک هدف مهم ثبت گردیده است. در جاهای دیگر، میزان بیشترین تلفات در بین پولیس محلی افغان  ناشی از سوء استفاده چنین قطعات – اخاذی، آدم ربایی، کشتار بدون توسل به مراجع قضایی می باشد که منجر با واکنش های مسلحانه میشود.  اساتید مکاتب که از طرف پولیس محلی هتک حرمت شده اند و سلاح می گیرند که به  پوسته های آنها حمله کنند شاید هیچ ارتباط به شورشیان نداشته باشند، و ممکن است شاید به زودی با آرامش به زندگی غیر نظامی خویش برگردند.  چنین موارد نشان میدهد که چگونه پولیس محلی افغان می تواند به جای که کشمکش و جنگ را سرکوب کند ، آنرا ترغیب می کند.

تحولات تاریخی پیشنهاد میکند که توسعه و گسترش بیشتر چنین نیروها یک اشتباه بوده و در عین زمان  درنگ و توقف ناگهانی برنامه شورشیان را از نقطه نظرنظامی تحریک کرده، و اگر جنگجویان قبلی با دقت بیشتر در جامعه و نیروی امنیت ملی دوباره  جمع نگردند به راهزنی و دیگر شکل های غیر قانونی  کشیده خواهند شد . پالیسی های جدید لازم است تا زندگی قطعات پولیس محلی افغان را با سلوک نیک  ثابت شده توسعه داد ، در حالیکه همزمان نیروی پولیس محلی را کاهش داده شود و بالاخره برنامه را به پایان برسد.  دخالت مختلط لازم است تا نظارت و سرپرستی را  بشمول آموزش بیشتر، آزمایش و  انضباط تقویت بخشیده و قطعات باقی مانده پولیس محلی بعد از پروسه منحل سازی در نیروی امنیت ملی مدغم شود.  بسیاری ازبازیگران داخلی  و خارجی  به شمول شورای بزرگان که در آغاز برای تصویب برنامه گرد آمده بودند با ید  اختیار داده شوند تا موقعیت نیروهای پولیس محلی که به بی ثباتی کمک می کنند را شناسایی کنند.  میکانیزم  سرپرستی و نظارت فقط اختیار داشته باشند که  در جای که برنامه عملی نمی شود  پولیس محلی افغان را کاهش  دهند و یا حذف کنند  اما اختیار نداشته باشند که تعداد شان  را بیشتر کنند و یا منابع را به یک مکان جدید انتقال دهند.

فقط رقم محدودی از پولیس محلی موجود در چنین یک سیستم دقیق پذیرفته خواهند شد، اما  آن تعداد باقیمانده  پولیس محلی باید  معادل پولیس ملی افغان معاشات شان افزایش یابد  و از جانب دولت افغانستان و جامعه جهانی به حد کافی حمایت شوند. هم پیمانان واشنگتن مایل نیستند تا در برنامه دخیل باشند ،اما آنها باید نگرانی شان را زمانی که  پولیس محلی افغان پولیس واجد شرایط شده و منحیث یک پروژه نظامی آمریکا حساب نشود کنار بگذارند.

Executive Summary

The Afghan Local Police (ALP) began as a small U.S. experiment but grew into a significant part of Afghanistan’s security apparatus. In hundreds of rural communities, members serve on the front lines of a war that is reaching heights of violence not witnessed since 2001, as insurgents start to credibly threaten major cities. The ALP also stand in the middle of a policy debate about whether the Kabul government can best defend itself with loosely regulated units outside the Afghan National Security Forces (ANSF) structure. The mixed record suggests that the ALP contribute to security where local factors allow recruitment of members from the villages they patrol and where they respect their own communities. But such conditions do not exist in many districts. The ALP and pro-government militias are cheap but dangerous, and Kabul should resist calls for their expansion. Reforms are needed to strengthen oversight, dismiss ALP in the many locations where they worsen security and incorporate the remaining units into the ANSF.

Since 2001, when intelligence officers arrived in northern Afghanistan to raise local militias against the Taliban, the U.S. presence has been associated with a proliferation of irregular or semi-regular forces backed by American sponsors. None has approached the scale of the ALP, which has perhaps 29,000 men deployed in 29 of 34 provinces. Its predecessors were invented to meet short-term tactical requirements, such as assisting counter-terrorism teams in border regions; the ALP is a broader effort to correct strategic problems in the war against the Taliban. U.S. planners realised they were sending Afghan forces into rural communities that treated them as outsiders because of their tribe, ethnicity or urban background.

Senior Afghan officials were reluctant to endorse community-based units, in part because they circumvented central government authority, but also because they resembled militias that had contributed to the civil wars of the 1990s. President Hamid Karzai eventually accepted the ALP concept after insisting the armed villagers would at least nominally be categorised as “police” and answer to the interior ministry. He approved a 10,000-man roster as a two- to five-year temporary measure to address growing instability, although the program rapidly expanded. Five years later, officials in President Ashraf Ghani’s government are considering plans to increase the roster to 45,000 and seeking money to continue the program after the scheduled September 2018 expiration of U.S. funding.

U.S. and Afghan security officials also continue experimenting with other irregular units. Abdul Rashid Dostum, the first vice president and an ex-militia leader, has publicly called for a new force of 20,000. Already, security officials are attempting to raise about 5,000 militiamen in at least seven provinces as a stopgap against rising insecurity. Afghan officials who feel qualms about hastily-raised forces with little training may lose the internal argument if insurgent attacks continue growing in 2015-2016 as forecast, leading to more pressure for quick fixes.

However, the ALP program has not improved security in many places and even exacerbated the conflict in a number of districts. A minority of villagers describe it as an indispensable source of protection, without which their districts would become battlegrounds or insurgent havens, but it is more common to hear complaints that ALP prey upon the people they are supposed to guard. Such behaviour often provokes violence: in 2014, an ALP officer was three to six times more likely to be killed on duty than his ANSF counterpart. At times, this reflected the way ALP units have become a central part of the war, singled out by Taliban as important targets. In other places, the high rate resulted from abuses – extortion, kidnapping, extrajudicial killings – that instigated armed responses. Teachers who feel outraged by ALP behaviour and pick up guns to attack an ALP outpost may have no connection to insurgents and may quickly return peacefully to civilian life. Such cases illustrate how ALP can inspire conflict, instead of quelling it.

The chequered history suggests further expansion of such forces would be a mistake, but an abrupt halt to the program would give insurgents a military edge, and ex-fighters might also be drawn to banditry and other forms of lawlessness if not carefully reintegrated into society or the ANSF. New policies are needed to extend ALP units with proven good behaviour, while reducing the overall force and ultimately ending the program. The mix of interventions required – strengthened oversight and integration into ANSF of units that would remain after poor ones are disbanded – includes additional training, vetting and discipline. Many domestic and international actors should be empowered to identify where the ALP contributes to instability, including the councils of elders originally convened to approve the program. Oversight mechanisms should have power only to reduce or eliminate ALP where the program is not working, not authorise bigger rosters or shift resources to new locations.

Only a minority of the existing ALP would likely pass muster in such a stringent system, but those remaining should receive pay increases equivalent to those received by the national police (ANP), and adequate support from the government and international community. Washington’s allies have been reluctant to get involved with the program, but they should set aside their concerns as ALP members become bona fide policemen and leave behind the ALP’s history as a U.S. military project.

Afghanistan Local Police Video Cover

The Uncertain Future of the Afghan Local Police

Crisis Group's senior Afghanistan analyst, Graeme Smith, sheds some light on the uncertain nature of the ALP, and looks at the confusion surrounding whether they are harming or helping the situation. CRISIS GROUP

Subscribe to Crisis Group’s Email Updates

Receive the best source of conflict analysis right in your inbox.