Briefing / Europe & Central Asia 19 Ιούλιος 2011 4 minutes Τουρκία και Ελλάδα: Καιρός να Επιλυθεί η Διένεξη στ Share Facebook Twitter Email Linkedin Whatsapp Αποθήκευση Εκτύπωση Download PDF Full Report Also available in Turkish Turkish Russian English Greek ΠΕΡΙΛΗΨΗ Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν πλέον εξομαλυνθεί σε σχέση με τις εποχές όπου οι δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ έφτασαν σε τρεις περιπτώσεις πολύ κοντά σε μια μεταξύ τους σύρραξη εξαιτίας των εντάσεων πάνω από το Αιγαίο. Το εμπόριο, οι επενδύσεις, η αμοιβαία συνεργασία και ο τουρισμός έχουν θέσει στο περιθώριο επί μέρους ζητήματα όπως το Κυπριακό, το οποίο πρώτο τροφοδότησε τη διένεξη στο Αιγαίο στις αρχές του 1970. Οι συχνές διμερείς συνομιλίες και η ανεπίσημη παύση από πλευράς Τουρκίας των στρατιωτικών υπερπτήσεων πάνω από τα ελληνικά νησιά κατά το 2011 καταδεικνύουν ότι η περίοδος αυτή μπορεί να είναι κατάλληλη για την εξεύρεση μιας λύσης. Η νέα ισχυρή κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία εξελέγει τον Ιούνιο, ενδιαφέρεται να επιδιώξει την περαιτέρω αναγνώρισή της ως υπεύθυνη περιφερειακή δύναμη, επιλύοντας τα προβλήματά της με τις γείτονες χώρες και υπερπηδώντας τα εμπόδια για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Με την Αθήνα να χρειάζεται, εν μέσω οικονομικής κρίσης, οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια και τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, αυτή η μη αναγκαία και δυνητικά επικίνδυνη διένεξη θα πρέπει να επιλυθεί. Μια καλή στρατηγική προϋποθέτει μια σειρά από συγχρονισμένα βήματα που θα προετοιμάσουν αντίστοιχα την κοινή γνώμη σε αμφότερες τις πλευρές και θα οδηγήσουν σε μια αμοιβαία συμφωνία, η οποία θα μπορούσε να περιλαμβάνει, σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο, και μια ενδεχόμενη προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια. Παρά τη σχετική ηρεμία των τελευταίων χρόνων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μην συγκαταλέγεται το Αιγαίο στα φλέγοντα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα, ο κίνδυνος της αναζωπύρωσης εξακολουθεί να υφίσταται. Οι Έλληνες ανησυχούν για την ασφάλεια των εκατοντάδων νησιών που είναι πολύ εγγύτερα στην Τουρκία παρά στην ηπειρωτική χώρα. Οι Τούρκοι φοβούνται το ενδεχόμενο να αποκοπούν από το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου και των ανοιχτών θαλασσών σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει μονομερώς τα χωρικά της ύδατα και καθιερώσει νέες θαλάσσιες ζώνες δικαιοδοσίας της. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση της Κύπρου και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας οδηγούνται σε αδιέξοδο. Αν, παρ’όλα αυτά, η Άγκυρα και η Αθήνα οδηγηθούν σε επίλυση της διένεξης στο Αιγαίο, το βήμα αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει να πειστούν οι Ελληνοκύπριοι για τις καλές προθέσεις της Τουρκίας και θα αποτελούσε μέρος των διαπραγματευτικών διαπιστευτηρίων της Τουρκίας προς την ΕΕ. Μεγάλο μέρος της διαφωνίας για το Αιγαίο αναπτύχθηκε μετά το σχεδιασμό από την Αθήνα του πραξικοπήματος του 1974 στη Λευκωσία με σκοπό την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, και την επακόλουθη εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού από την Τουρκία. Η διένεξη έχει πλέον πάψει να αφορά αποκλειστικά τις θαλάσσιες ζώνες (τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα) και περιλαμβάνει πλέον ζητήματα που σχετίζονται με τον εναέριο χώρο, τις υπερπτήσεις, τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και τις περιοχές πληροφοριών πτήσεων. Η γεωγραφία του Αιγαίου Πελάγους είναι περίπλοκη, και περιλαμβάνει πλέον των 2.400 νησιών, κυρίως ελληνικών, αλλά και σημαντικές θαλάσσιες οδούς, οι οποίες αποτελούν την οικονομική δύναμη και την πηγή ασφαλείας της Τουρκίας. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι το διεθνές δίκαιο, όπως περιγράφεται με λεπτομέρειες στην ευρέως επικυρωμένη σύμβαση του 1982 των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), της παρέχει το αναφαίρετο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων της κατά δώδεκα ναυτικά μίλια από τα σημερινά έξι. Περιγράφει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ως το κυριότερο πρόβλημα και πιστεύει πως αυτό πρέπει να επιλυθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) και όχι μέσα από διμερείς διαπραγματεύσεις. Για χρόνια η Τουρκία παρέμενε απρόθυμη να καταφύγουν στο ΔΔΧ για την εκδίκαση των ζητημάτων σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και επέμενε στη λύση των διμερών συνομιλιών, αν και από το 1997 και έπειτα δεν αποκλείει την προσφυγή σε δικαστικά μέσα, εφόσον πρόκειται για από κοινού αποδεκτά όργανα. Η Τουρκία φοβάται ότι μια επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα μπορούσε να αποκόψει την πρόσβασή της σε σημαντικές θαλάσσιες οδούς και στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Το κοινοβούλιό της απείλησε με κήρυξη πολέμου σε περίπτωση που η Ελλάδα μονομερώς επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα∙ η Άγκυρα προβαίνει σε συμβολικές επιδείξεις της δύναμής της, οι οποίες μέχρι πρόσφατα περιλάμβαναν στρατιωτικές πτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των κρατών στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας που διασχίζουν το Αιγαίο με κατεύθυνση τη Μεσόγειο και παραπέρα, επιθυμούν να εξασφαλίσουν ασφαλή και ανοιχτή πρόσβαση και πέρασμα. Σήμερα, αμφότερα τα μέρη υιοθετούν μια πιο εποικοδομητική προσέγγιση στο θέμα. Το επιτελείο των υπουργείων Εξωτερικών τους έχει συναντηθεί περισσότερες από 50 φορές για ‘διερευνητικές συνομιλίες’ από το 2002, με σκοπό να καταφύγουν για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και πιθανόν και για άλλα άλυτα ζητήματα στο ΔΔΧ. Κεκλεισμένων των θυρών, αμφότερα τα μέρη συμφωνούν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει αρκετά, ώστε να επιλυθεί η διένεξη, η οποία σχετίζεται περισσότερο με την εσωτερική πολιτική των δύο χωρών αντίστοιχα, καθώς επίσης και με τον ψυχολογικό παράγοντα, παρά με μια πραγματική ανησυχία σχετικά με την ασφάλεια. Ωστόσο, η απουσία πολιτικής βούλησης για παραμερισμό των μαξιμαλιστικών θέσεων και αντιμετώπιση της κοινής γνώμης με συμβιβασμούς έχει διατηρήσει τις διαπραγματεύσεις σε αρχικό στάδιο. Η λογική αυτή είναι κοντόφθαλμη. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θα επωφελούνταν συμβάλλοντας στην επίλυση της μακροχρόνιας και δαπανηρής διένεξης, με τα οικονομικά πλεονεκτήματα του τερματισμού αυτής της κατ’επίφαση στρατιωτικής φιλονικίας να είναι ιδιαίτερα εμφανή για την Ελλάδα. Η Τουρκία, επίσης, θα επωφελούνταν οικονομικά, αλλά εξίσου σημαντικό, ένας τέτοιος διακανονισμός θα μπορούσε να ενδυναμώσει και πάλι τις σχέσεις της με την ΕΕ και να αυξήσει την αξιοπιστία της πολιτικής «των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες. Η διαδικασία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα ακόλουθα από κοινού βήματα: Πρώτο στάδιο: η Τουρκία επίσημα θέτει τέλος στις υπερπτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα δεσμεύεται να προχωρήσει σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με το που επιτευχθεί και επικυρωθεί μια περιεκτική συμφωνία με την Τουρκία που θα αφορά το Αιγαίο, σύμφωνα με δεσμεύσεις στις οποίες είχε προβεί σε μια σειρά προηγούμενων συνθηκών. Η Τουρκία δεσμεύεται να προχωρήσει σε ταυτόχρονη διάλυση της Τέταρτης Στρατιάς της ή σε μετεγκατάστασή της μακριά από το Αιγαίο. Δεύτερο στάδιο: αμφότερα τα μέρη να ανακοινώσουν ότι είναι έτοιμα να διαπραγματευτούν ειδικές συμφωνίες για το Αιγαίο, οι οποίες θα ευθυγραμμίζονται με τις γενικές αρχές της ευθιδικίας και των ειδικών συνθηκών της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Ελλάδα να αναγνωρίσει δημόσια ότι η Τουρκία, ως παράκτιο κράτος, έχει δικαιώματα που πρέπει να συνυπολογιστούν σε περίπτωση οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών του Αιγαίου, λαμβάνοντας υπόψη ότι τέτοιου είδους ζητήματα έχουν διευθετηθεί ή επιδικαστεί από άλλα κράτη που διαθέτουν ακτογραμμές και μοιράζονται την ίδια θαλάσσια περιοχή. Η Τουρκία να δεσμευτεί δημοσίως ότι θα επικυρώσει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και θα αναγνωρίσει καταρχήν το διεθνές δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα κατά δώδεκα ναυτικά μίλια. Οι δύο πλευρές από κοινού να διακηρύξουν ότι οι διαπραγματεύσεις θα περιλαμβάνουν τη διατήρηση των διαδρόμων ανοιχτής θάλασσας προς όλα τα μείζονα τουρκικά λιμάνια, καθώς επίσης και τα τουρκικά στενά στη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη διεθνή ναυσιπλοΐα. Τρίτο στάδιο: η Ελλάδα και η Τουρκία να διαπραγματευτούν την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων τους με βάση την αρχή των δώδεκα ναυτικών μιλίων ως όριο. Να συμφωνήσουν επί των ενδιάμεσων θαλάσσιων ορίων, όπου αυτά τα όρια συμπίπτουν και στη μείωση των ελληνικών χωρικών υδάτων, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο, για να διασφαλιστούν οι διάδρομοι ανοιχτής θάλασσας για τις διεθνείς μεταφορές μέσω του Αιγαίου. Να συμφωνήσουν εκ των προτέρων ότι θα εξουσιοδοτήσουν το ΔΔΧ να επιδικάσει, σύμφωνα με τις αρχές που αναφέρθηκαν στα στάδια δύο και τρία, οποιαδήποτε διένεξη σχετικά με τη χάραξη των ορίων των χωρικών υδάτων. Τέταρτο στάδιο: η Τουρκία και η Ελλάδα να θίξουν τα οποιαδήποτε εναπομείναντα ζητήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, και επομένως, να απευθυνθούν για οποιεσδήποτε εναπομένουσες διαφορές στο ΔΔΧ.. Λευκωσία/Κωνσταντινούπολη/Βρυξέλλες, 19 Ιουλίου 2011 Download pdf to continue reading the full report I. Overview Normalisation between Greece and Turkey has come far since tensions in the Aegean Sea threatened war three times between the NATO allies. Trade, investments and mutual cooperation and tourism have taken off, sidelining issues like the Cyprus problem, which first stirred up the Aegean dispute in the early 1970s. Frequent bilateral talks and Turkey’s unofficial 2011 suspension of military over-flights of Greek islands suggest that the time may be ripe for a solution to that dispute. Turkey’s strong new government elected in June is interested in further asserting itself as a responsible regional power, solving problems in its neighbourhood and clearing obstacles to its European Union (EU) accession. With Athens in the midst of a financial crisis and needing any economic lift and increased security it can find, this unnecessary and still potentially dangerous conflict should be resolved. A good strategy would be a synchronised set of steps to prepare public opinion on both sides, leading to a bilateral agreement and including, if needed, eventual recourse to international adjudication. Even if the relative calm of the last years has pushed the Aegean dispute off the international community’s radar, risks of a flare-up remain. Greeks worry about the safety of hundreds of islands much closer to Turkey than to their mainland. Turks fear being cut off from most of the Aegean and farther seas should Greece unilaterally extend the breadth of its territorial sea and establish new maritime jurisdiction zones. The Cyprus reunification negotiations and Turkey’s EU accession process are reaching stalemate. But if Ankara and Athens settle their Aegean dispute, that step could help both to persuade Greek Cypriots of Turkey’s goodwill and to polish Turkey’s EU credentials. Much of the disagreement over the Aegean flared up after Athens engineered a 1974 coup in Nicosia intended to unite Cyprus with Greece, and Turkey invaded, resulting in its occupation of the north of the island. The dispute has now grown beyond maritime zones (territorial seas and continental shelf) to cover airspace, over-flights, militarisation of Aegean islands and flight information regions. The Aegean Sea’s geography is complex, with more than 2,400 islands, mostly Greek, but also high seas shipping routes that are Turkey’s economic and security lifeline. Greece argues that international law, as detailed in the widely-ratified 1982 United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS), gives it an inalienable right to extend its territorial seas to twelve nautical miles from the present six. It describes the delimitation of the continental shelf as the main problem and says it must be settled by the International Court of Justice (ICJ), not bilateral negotiations. For years, Turkey was reluctant to go to the ICJ on Aegean issues and insisted on bilateral talks, although since 1997 it does not rule out judicial means based on mutual consent. Turkey fears that a Greek territorial seas extension could cut off its access to high seas shipping routes and to the Aegean continental shelf. Its parliament has threatened war if Greece unilaterally extends its territorial seas, and Ankara makes symbolic displays of strength that until recently included military flights over inhabited Greek islands. All, including Black Sea states that navigate through the Aegean for access to the Mediterranean and beyond, want to ensure safe, open access and passage. Today, both sides take a more constructive approach. Their foreign ministries have met more than 50 times for “exploratory talks” since 2002, with a view to taking the continental shelf dispute and possibly other unresolved matters to the ICJ. In private, they agree that circumstances have changed enough to settle the dispute, which is far more about domestic politics and psychology than real security concerns. But lack of political will to let go of maximalist positions and confront popular opinion with compromises has kept negotiations in the starting blocks. This is short-sighted. Greece and Turkey would both benefit from solving the long and costly dispute. The economic advantages of ending mock military sparring are especially clear for Greece. But Turkey would also benefit economically, and, as importantly, a settlement could reinvigorate its EU relationship and increase the credibility of its “zero problems” foreign policy with neighbours. A process to achieve this could include the following joint steps: First stage: Turkey formally ends over-flights of inhabited Greek islands. Greece pledges to demilitarise Aegean islands in accordance with commitments it has made in a series of earlier treaties, once a comprehensive Aegean agreement with Turkey is reached and ratified. Turkey pledges to disband its Fourth Army simultaneously or relocate it away from the Aegean. Second stage: both announce readiness to negotiate special Aegean arrangements in line with general UNCLOS principles on equity and special circumstances. Greece publicly recognises Turkey, as a littoral state, has rights that must be taken into account in delimiting Aegean maritime zones and notes such matters have been arbitrated or adjudicated by other states with coastlines on a shared sea. Turkey publicly commits to ratify UNCLOS and recognises Greece’s international law right in principle to extend its territorial seas to twelve nautical miles. The sides jointly declare that negotiations will include maintaining high seas corridors to major Turkish ports and the Turkish straits to the Black Sea that can be used for international navigation. Third stage: Greece and Turkey negotiate on delimitation of their territorial seas based in principle on a twelve nautical mile limit. They agree on median lines where these limits overlap and on a reduction of Greek territorial seas where necessary to ensure reasonable high seas corridors for international shipping through the Aegean. They agree in advance that they will authorise the ICJ to adjudicate, pursuant to the principles listed in stages two and three, any dispute about where territorial sea boundaries should be drawn. Fourth stage: Turkey and Greece address any remaining issues, particularly on the continental shelf, and thereafter refer any remaining differences to the ICJ. Istanbul/Athens/Brussels, 19 July 2011 Related Tags More for you Commentary / Europe & Central Asia Türkiye’s Growing Drone Exports Also available in Also available in Turkish Op-Ed / Europe & Central Asia Turkey-Greece: A Shimmer of Hope in the Eastern Mediterranean Originally published in Turkey Recap Also available in Also available in Turkish